People together..

Δεν ήξερα πως είναι να ζεις μακριά από το «καβούκι» σου για περισσότερο απ’ όσο διαρκούν οι καλοκαιρινές διακοπές. Ξαφνικά παρακολουθείς τα πάντα μέσα από ένα κινητό τηλέφωνο ή μερικά e-mail. Θεατής, αν το θες, σε όσα άφησες πίσω σου ακόμη και για λίγο.

Κι ενώ μπορείς να πάρεις το πρώτο καράβι ή ότι άλλο θες και να επιστρέψεις πίσω σε μερικές ώρες δεν το κάνεις. Και αυτό γιατί ξέρεις ότι γυρνώντας πίσω όλα είναι γνωστά. Εδώ όμως;

Κάθε ημέρα είναι τόσο ίδια και τόσο διαφορετική μαζί όταν είσαι κάπου αλλού. Οι σχετικές λεπτομέρειες δεν χρειάζονται σε κανέναν. Η ουσία είναι ότι όλες οι εικόνες που ζεις είναι μοναδικές και μπορεί μερικές να χαθούν στη πορεία και να μη αποθηκευτούν στον «σκληρό», ωστόσο κάποιες θα τις κουβαλάς για πολλά χρόνια..

Νέο σκηνικό, νέοι άνθρωποι, όλα με ημερομηνία λήξης αλλά πάντα στη μέση θα είσαι εσύ όταν βρεθείς εκτός βάσης. Θα δημιουργήσεις στιγμές καλές ή κακές, θα πρωταγωνιστήσεις σε αυτές και έπειτα όλα θα μπουν στο άλμπουμ που φυλάς μέσα στο μυαλό σου. Και κάποια στιγμή όλα όσα πέρασες θα τα αναζητήσεις. Αλλά αν το καλοσκεφτείς αυτό που θα σου λείπει θα είναι τα άτομα με τα οποία έζησες τις στιγμές. Το σημείο όπου συνέβησαν όλα θα έρχεται δεύτερο..

Το ίδιο συμβαίνει και με όσους άφησες πίσω σου. Τα άτομα είναι που σου λείπουν, τα πράγματα που θα έκανες μαζί τους, οι στιγμές που θα ήταν αναντικατάστατες. Όχι οι εικόνες από τις διάφορες περιοχές όπου συνηθίζεις να τριγυρνάς. Και αυτή η έλλειψη τελικά δεν συγκρίνεται..

Όποιος λοιπόν προτιμά να μένει για πολλές ώρες μόνος του, ας κόψει τις κακές συνήθειες. Εξάλλου όταν είσαι μαζί με άλλους τα πάντα δείχνουν πιο ωραία, πιο απλά!

Για εμένα η ημερομηνία λήξης κοντεύει, ακόμη και αν χρειάστηκε να αλλάξω τρεις εποχές στο «άγνωστο» μέρος. Ακόμη κι αν γυρνώντας θα φοράω κασκόλ ενώ έφυγα με το θερμόμετρο να δείχνει κάπου στους 40 βαθμούς Κελσίου!

Κάπως έτσι θα πω καλό χειμώνα σ’ αυτό το blog που κοντεύει να πιάσει αράχνες… και θα ελπίζω να είναι γούρικο!