Ακόμα και τον οδηγό του λεωφορείου να ρωτήσεις θα σου πει ότι το όχημα που πηγαινοφέρνει στους δρόμους είναι από τα χειρότερα μέσα μεταφοράς. Πιο συγκεκριμένα, αν έχεις φτάσει τα 25 και χτυπάς ακόμη εισιτήριο λεωφορείου για να φτάσεις Αθήνα πιθανώς να σε περάσουν για τρελό.
Και δίκιο θα έχουν γιατί ποτέ δεν το έκρυψα ότι είμαι. Όχι μόνο το χρησιμοποιώ συχνά αλλά πολλές φορές προσπερνώ με αλαζονεία και τη στάση του κοντινού μετρό. Φτάνω μέχρι το κέντρο και μάλιστα το απολαμβάνω, ειδικά αν έχω μαζί μου εφημερίδα και δίπλα μου δεν κάθεται κάποιος που έχει μαλώσει με το σαπούνι.
Κάπως έτσι με βρήκε και το σημερινό πρωί. Διαβάζοντας γραμματοσειρές στην εφημερίδα τσάκισα τη σελίδα όπου κάποιος έλεγε για μια γάτα που είχε κάτσει πάνω από το κεφάλι του σ’ ένα μπαλκόνι και ενώ αυτός θέλησε να τη χαϊδέψει, εκείνη αφού του κουνήθηκε καλά καλά και αποφάσισε να το παίξει σνομπ και να εξαφανιστεί παραπέρα.
Η πρώτη σκέψη μου ήταν ότι τελικά οι γάτες είναι βλαμμένο ζώο και χρειάζονται πάντα αντάλλαγμα για να σου επιτρέψουν να τις αγγίξεις. Αλλιώς σου τραβάνε και μια νυχιά που θα τη θυμάσαι για χρόνια.
Αυτή η σκέψη κράτησε ελάχιστα δευτερόλεπτα αφού δεν άργησα (φυσικά) να κάνω τους καθιερωμένους μου παραλληλισμούς με την καθημερινή ζωή στο βασίλειο των ανδροειδών. Και εξηγούμαι: Οι συνειρμοί μου με έκαναν να καταλάβω ότι η σχέση του ανθρώπου με τη γάτα είναι όπως όλες οι ευκαιρίες που παρουσιάζονται γύρω σου, ανεξαρτήτως περιεχομένου. Ένα ίντερβιου για την ιδανική δουλειά, ένας ωραίος γκόμενος (κι ας είναι και άφραγκος), ένα ταξίδι σε αυτά τα παραδεισένια νησιά από τα φυλλάδια των ταξιδιωτικών γραφείων.
Όλα τα είδες, κατά κάποιο τρόπο τα έζησες και βρέθηκες εκεί αλλά μετά ξύπνησες. Εξαφανίστηκαν όλα κάπου παραπέρα. Σαν μια γάτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου