Χωρίς λόγο ήθελα να γράψω σήμερα για το ποτό και τις μαγικές του ιδιότητες. Δεν έχει σημασία αν θα είναι gin tonic, whiskey, daiquiri ή μια από τα ίδια. Η δουλεία θα γίνει:
Κάποιος θα πάρει ποτό σε μια κοπέλα για να την εντυπωσιάσει.
Κάποιος άλλος για να της τη πέσει πιο εύκολα. Θα δώσει κάτι παραπάνω αλλά με τρία, τέσσερα ποτά η λογική πάει διακοπές και υπερισχύει το γνωστό «δεν βαριέσαι, ποιος θα το θυμάται αύριο».
Από την άλλη κάποια δεν θα διστάσει να στείλει ποτό στον άγνωστο που της γυάλισε. Βλέπεις εν έτη 2011 οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Αν και καθόλου δεν μας ταιριάζει αυτή η αντιστροφή, άλλος είναι ο θύτης και άλλο το θήραμα.
Κάποιοι πίνουν ακούραστα με σκοπό για να διασκεδάσουν και να μην αισθάνονται απολύτως τίποτα. Να γίνουν λιάρδα, όπως θα έλεγε και η Ξένια. Κάποιες φορές όντως πετυχαίνει. Φτάνεις στην απόλυτη αναισθησία. Μπορεί να κάνεις τον καραγκιόζη αλλά είναι ο πιο δοκιμασμένος τρόπος για να ξεφύγεις από την σοβαροφάνεια που χαρακτηρίζει την υπόλοιπη ζωή σου.
Είναι κι άλλες φορές όμως που το μόνο σου παράσημο είναι ο πρωινός πονοκέφαλος. Τίποτα παραπάνω.
Τέλος, μάθε πως κάποιος που έχει δώσει τουλάχιστον 50 ευρώ σε ποτά (θα έχεις βάλει κι εσύ το χεράκι σου) θα σου απαντήσει σε ότι κι αν τον ρωτήσεις. Από το πιο ανόητο έως το πιο προσωπικό. Ρώτα τον ακόμη κι αν σε αγαπάει. Δεν θα μάθεις ποτέ αν είναι αλήθεια αλλά θα έχεις πάρει μια απάντηση.
Γιατί κανείς δεν λέει ή κάνει πλέον αυτά που θέλει νηφάλιος; Οι πράξεις υπό την επήρεια μερικών ml αλκόολ είναι πολύ πιο εύκολες και βολικές από τη θεωρία. Μια συζήτηση ίσως πιο ειλικρινής.
Ακόμα όμως κι όταν δεν κρατάς ένα ποτό στο χέρι δεν είναι ότι δεν υπάρχουν οι λέξεις. Δεν υπάρχει το θάρρος. Μας έμεινε η ατολμία ή το θράσος.
Περαστικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου