Πολλά είναι αυτά που έχω αποδεχτεί τελικά. Για παράδειγμα το ότι δεν θα καταφέρω να γυρίσω όλο τον κόσμο σε αυτή τη ζωή και το έχω αποδεχτεί. Είναι αδύνατο γιατί θα έπρεπε να έχω ξεκινήσει από τα 16 αλλά τότε ακόμη δεν είχα πάρει καν το Proficiency, πράγμα που ακυρώνει κάθε δυνατότητα επικοινωνίας στα ξένα. Πως θα μπορούσα να σκεφτώ τα ταξίδια στο εξωτερικό λοιπόν;
Αυτό που δεν θα μπορέσω όμως να δεχτώ με τίποτα, ίσως και γιατί δεν μπορώ να το αλλάξω και με τίποτα είναι η αλλαγή/πραγμάτων/ροής/πεστοπωςθες στους ανθρώπους και τις καταστάσεις γύρω τους. Ίσως να είναι μάλιστα και η μόνη περίπτωση που όταν μετατρέπεις αυτό τον προβληματισμό σε ερώτηση δεν παίρνεις σχεδόν ποτέ απάντηση.
Δεν λέω. Τις περισσότερες φορές τα πράγματα αλλάζουν για καλό, (δικό μου, δικό σου δεν είμαι σίγουρη αλλά το λέει η παροιμία και μέρα που είναι δεν θα τα βάλω μαζί της. Κάπου εδώ είναι που η θεωρία της σχετικότητας βρίσκει πρακτική εφαρμογή. Αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός ότι κάθε φορά που περνάς από τις κυλιόμενες σκάλες στο σούπερ μάρκετ ή από το φανάρι στη στροφή για το σπίτι της φίλης σου σε συνοδεύουν τελείως διαφορετικές σκέψεις σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν να νιώθεις φόβο για την επόμενη φορά που θα πρέπει να βρεθείς στο ίδιο σημείο.
Κάποιος θα πει (όχι άδικα) ότι έτσι αποφεύγεται η μονοτονία στη ζωή. Έτσι αποκτά ενδιαφέρον η κάθε στιγμή. Τι γίνεται όμως όταν αυτό το ενδιαφέρον σε οδηγεί τελικά σε μια πηγή αρνητικών συναισθημάτων παρά θετικών;
Τίποτα είναι η απάντηση. Απλώς έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όσο και αν προσπαθείς να φέρεις τη ζωή στα δικά σου νερά τελικά πάντα καταλήγεις να είσαι θεατής σε αυτή, το έχει πει και ο Τζον Λένον με μεγαλύτερη επιτυχία από μένα.
Και όλα αυτά τα καταθλιπτικά είναι η απάντηση σε κάποια που πριν λίγη ώρα μου είπε στο τηλέφωνο κάτι για αυτοκαταστροφικές διαθέσεις. Αφού πρώτα έκανε αγώνα για να με βγάλει έξω.
Να που ακόμα και το πιο μικρό κρύβε μια ιστορία από πίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου