Κανείς δεν μου έχει εξηγήσει μέχρι σήμερα πως γίνεται να μεταλλάσσονται τόσο γρήγορα τα αισθήματα δύο ανθρώπων για τη σχέση τους. Πώς γίνεται το καλοκαίρι το κορίτσι να αγαπά τρελά ένα αγόρι που δεν καίγεται απαραίτητα και μόλις μπει Σεπτέμβρης το αγόρι να ορκίζεται αιώνιας αγάπη και αφοσίωση όταν η κοπέλα πλέον βάζει τα γέλια και μόνο στο άκουσμα.
Φταίει ο αέρας που αναπνέουμε; Είναι κάτι σαν τους νόμους τους Μέρφυ ή μια δοκιμασία που αν τη βγάλεις καθαρή παίρνεις για έπαθλο την ισορροπία πραγμάτων που αποζητάς από την πρώτη στιγμή που η ρόδα ξεκίνησε να κατρακυλά χωρίς προειδοποίηση; Κι αν στην πορεία βαρεθείς και παρατήσεις τη δοκιμασία; Αν η υπομονή σου δεν φτάσει και ο διαιτητής σφυρίξει τέλος πριν επανέλθει στα κανονικά του το έτερον ήμισυ;
Ξέρω, θα αρχίσεις να ρίχνεις το φταίξιμο στον εαυτό σου και που δεν εκτίμησες τις στιγμές όταν έπρεπε. Από προσωπική εμπειρία μάλιστα μπορώ να σου πω ότι μερικά δευτερόλεπτα αρκούν για να περάσουν από μπροστά σου οι καλύτερες στιγμές χωρίς να έχεις όμως πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτές. Το ίδιο έχει κάνει όμως και ο άλλος που βρίζεις τώρα εσύ ή τουλάχιστον έβριζες πριν λίγο καιρό.
Είναι τόσο μπερδεμένο που αν συνεχίσω να εξηγώ θα νευριάσω ακόμη περισσότερο και εσύ θα πατήσεις αυτό το κόκκινο κουτάκι με το Χ πάνω δεξιά στο παράθυρο γιατί απλά βαρέθηκες.
Θα περιορίσω την οργή μου αλλά θα σου πω ότι μια τέτοια σχέση μοιάζει με στριφτά τσιγάρα. Έχεις καπνό αλλά μόλις σου έπεσε το τελευταίο χαρτάκι στο βρώμικο πάτωμα. Έτσι και στη σχέση αυτή έχεις μπροστά σου εκείνον/η αλλά λείπει το συναίσθημα, επομένως δεν θα υπάρξει και φλόγα.
Δεν έχει μπει απαραίτητα τέλος όμως. Βλέπεις, μπορείς πάντα να σηκώσεις το χαρτάκι από το πάτωμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου