Ας υποθέσουμε ότι είσαι ψάρι. Κάθεσαι ήσυχα και ωραία και ξαφνικά κάτι απρόσμενο ταράζει τα ήρεμα νερά όπου κολυμπάς. Όχι δεν είναι καρχαρίας, είναι ο άντρας της ζωής σου που πέρασε και δεν άγγιξε.
Ποτέ το καρό πουκάμισο δεν πήγαινε τόσο σε κάποιον, ποτέ δεν έκανε τόσο γλυκιά αντίθεση με τα καστανόξανθα μαλλιά. Τα μάτια του δεν τα πρόσεξα. Τον κοιτούσα μέσα από τη βιτρίνα, είχα χαζέψει το σύνολο κι αυτό μου έφτανε. Δεν έχει σημασία, ό,τι χρώμα και να ήταν σίγουρα θα μου άρεσαν το ίδιο. Στο επόμενο καρέ μας φαντάστηκα στο γαμήλιο ταξίδι, με δύο παιδιά στο εξοχικό και πιο μετά ρυτιδιασμένους σε κάποιο παγκάκι να κρατιόμαστε χέρι χέρι (σαν αυτά τα ζευγάρια που ζηλεύεις). Δεν είχα προσέξει ότι κάπου πιο δίπλα κρυβόταν ένα μωρουδιακό καροτσάκι που ολοκλήρωνε την «απόλυτη» εικόνα. Εκείνο το δευτερόλεπτο πρέπει να ήταν που έγινε σεισμός γιατί γκρεμίστηκαν όλα μου τα όνειρα για τον μελλοντικό άντρα της ζωής μου.
Που θέλω να καταλήξω; O άντρας της ζωής σου μπορεί να περάσει από μπροστά σου φευγαλέα. ‘Ετσι για μια στιγμή. Μπορεί να έχει γεννηθεί πολύ πιο νωρίς από εσένα (άρα σιγά μην σε περίμενε) και τελικά λόγω ηλικίας να μη μπορέσεις να τον αναγνωρίσεις ποτέ. Μπορεί να το όνομα του να είναι γραμμένο στο κουδούνι της πολυκατοικίας μερικά τετράγωνα πιο πάνω από τη δικιά σου και απλώς να μην τον συναντήσεις ούτε στο περίπτερο. Εντάξει μπορεί και να τον βρεις, να έχετε σωστό timing και όλα αυτά τα ιδανικά αλλά ας μην ασχοληθούμε με τα απίθανα σενάρια.
Ποτέ δεν θα είσαι σίγουρη για το αν θα έρθει στη ζωή σου «αυτός ο άνθρωπος, αυτός» που για τις περισσότερες παραμένει υπόθεση Φως στο τούνελ.
Ίσως καλύτερα να πάει το βουνό στο Μωάμεθ και σε αυτή τη περίπτωση*.
*Μωάμεθ: εσύ, Βουνό: άντρας της ζωής σου (εσύ τον έκανες να είναι). Κρίμας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου