Δεν είναι καθόλου κουλ να έχεις μπλογκ. ΟΛΟΙ έχουν. Για την ακρίβεια είμαι μισό στραγάλι μέσα σε μια γαβάθα με ξηρούς καρπούς.
Προσωπικά αποφάσισα να στριμωχτώ σε αυτό το σωρό γιατί το να γράφω είναι για μένα μια συνήθεια πρακτική. Αν θέλω να μην ξεχάσω κάτι πρέπει να το γράψω αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να το θυμηθώ ακόμα και αν μιλάμε για ελάχιστα χρονικά περιθώρια, όπως 5 λεπτά.
Επιπλέον κάποτε είχα διαβάσει ότι "Αν δεν τα θυμάσαι είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ".
Πολλές φορές έχω πιάσει τον ευατό μου να μην θυμάται σημαντικά πράγματα που έχω ζήσει με τις φίλες μου ή με εκάστοτε γκόμενους.
Από μικρή γράφω (μάλλον επειδή ο οργανισμός μου είχε αντίληψη της αδύναμης μνήμης μου). Σε χαρτιά, σε τετράδια, σε οτιδήποτε ώστε να έχω μνήμες. Σήμερα τα post-it μου είναι πιο χρήσιμα κι από μαχαιροπήρουνα.
Αναγνώστη στα περιέγραψα κάπως τραγικά αλλά μην βιαστείς να σκεφτείς ότι έχω κάποιου είδους εγκεφαλική πάθηση, ούτε ότι τα ποστ μου θα έχουν βαρετό ημερολογιακό χαρακτήρα. Απλώς υπάρχουν αναρίθμητα πράγματα, καταστάσεις, εικόνες και γεγονότα που με ενθουσιάζουν ή και το αντίθετο και θέλω να στα πω.
Α,μην ξεχάσω. Αν σκέφτηκες "μα τι παλαβές είναι αυτές; Γιατί μονή κάλτσα;". Η απάντηση βρίσκεται σε εκείνα τα πρωινά που φοράς διαφορετικές κάλτσες επειδή δεν βρίσκεις το ζευγάρι τους. Κάτι που μου συμβαίνει καθημερινά. Αν δεν σε απασχόλησε καθόλου τότε μάλλον μου μοιάζεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου