Σε πραγματικό χρόνο.

Εδώ βλέπεις το Σύνταγμα στην βραδινή του εμφάνιση. Πιο κάτω είναι και η πρωινή αν η νύχτα σε μελαγχολεί. Αν μπορούσες να δεις πιο καθαρά (γι’ αυτό δεν φταις εσύ, ο φακός φταίει) θα διέκρινες ανήσυχα πρόσωπα που περιμένουν το ραντεβού τους, σταυρωτά φιλιά ανθρώπων με ανακουφισμένα πρόσωπα γιατί (φιου) μόλις ήρθε το ραντεβού τους, αμήχανα βλέμματα μέχρι να εντοπίσουν το προσφιλές πρόσωπο με το οποίο έχουν δώσει ραντεβού «έξω από το μετρό» και κουρασμένα κορίτσια χωρίς μέτρο κατανάλωσης, πράγμα που ισοδυναμεί με 4 σακούλες σε κάθε χέρι.

Χωρίς να θέλω να σε επηρεάσω, μπορεί επίσης να έδινες τελικά μια ευκαιρία στο πορτοκαλί χρώμα αφού το μάτι σου θα είχε συνηθίσει στις σακούλες του Public που ανέμιζαν στα χέρια όσων ανέβαιναν από την Ερμού. Θα σκεφτόσουν ότι ίσως τα σκαλιά να μην ήταν τα ίδια χωρίς τις αιώνια κολλημένες τσίχλες. Σίγουρα θα κοίταζες δύο φορές την νεοσύστατη κόκκινη ταμπέλα με τα στρουμπουλά γράμματα που γράφει «Τερκενλής» με φόντο τα νεοκλασσικά των ακριβών ξενοδοχείων της Αθήνας.

Κι εκεί που νόμισες ότι είχες ξεμπερδέψει θα άκουγες ξενικές φωνές. Θα γύριζες να κοιτάξεις και θα έβλεπες 4 τουρίστες πίσω από ένα χάρτη που έψαχναν τον πιο σύντομο δρόμο για Plaka ή Monastiraki. Καλού κακού θα πρόβαρες οδηγίες στα αγγλικά από μέσα σου ώστε να μην αγχωθείς έτσι και έρθουν να σε ρωτήσουν. Το φωτισμένο σιντριβάνι λειτουργεί , θα σκεπτόσουν στιγμιαία.



Κάπου εκεί πρέπει να ξέχασα την θήκη με τον καπνό. Ανάθεμα. Δεν με πείραξε τόσο που ήταν συναισθηματικής αξίας (την είχα αγοράσει για να φιλοξενήσει τον πρώτο μου καπνό. Αυτός που ο Ν. είχε ξεχάσει σπίτι μου πριν ενάμισι χρόνο και τον φυλούσα σαν μπαούλο με λίρες) όσο το ότι μόλις είχα δώσει 6 ευρώ για να αγοράσω καπνό, φιλτράκια, χαρτάκια και καινούριο αναπτήρα. Και δεν είμαι και σε οικονομική φάση που μοιράζω παντεσπάνι στο λαό.