Morning glory

Ρηχό ή όχι το σημερινό θέμα, δεν θέλω να βγάλεις και λάθος συμπέρασμα για την ψυχοσύνθεση μου αλλά αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Βέβαια από χτες που έχω στο μυαλό μου ότι τώρα έχω και ένα blog να φροντίζω για τα πάντα έχω δεύτερες σκέψεις. Ακόμα και για τις τρίχες στο μπάνιο.

Δεν καταλαβαίνω γιατί στα πρωινά μαγκαζίνο(ο όρος μου θυμίζει τηλεκριτικό στα τέλη της δεκαετίας του 90' ‘αλλά τέλοσπάντων) του σαββατοκύριακου πρέπει να φοράνε τα καλά και τα επώνυμα τους, ΣΥΝ κόκκινο κραγιόν, ΣΥΝ μαλλιά που σε κάθε διάλειμμα επιμελείται η κομμώτρια μπούκλα προς μπούκλα και μια εν γένει ανεξήγητη περιποίηση. Και αναφέρομαι στου σαββατοκύριακου όχι γιατί δεν έχω δει τα εβδομαδιαία αλλά αυτά δεν μπορώ να τα απολαύσω σε όλο τους το μεγαλείο.Συνήθως προλαβαίνω να τα δω με την τσάντα στο χέρι και το πλαστικό μπολ καφέ στο άλλο, τα δευτερόλεπτα που περιφέρομαι σαν την τρελή για φύγω για τη δουλειά. Τώρα κάηκε ο εγκέφαλος σου από την άχρηστη γνώση γι αυτό συνεχίζω.

Προφανώς γνωρίζω ότι στην τηλεόραση πρέπει να βάζεις διπλή στρώση για να μη γυαλίζεις ΑΛΛΑ αφού υποτίθεται περνούν το πρότυπο της χαλαρής παρέας που τα λέει με το καφεδάκι της, γελάνε με κρύα αστεία, κάνουν αστειάκια με την "παραγωγή" αλλά κυρίως κάνουν παρέα σε εσένα που είσαι στο σπίτι με τις πιτζάμες και τα μαλλιά πιασμένα με κλάμερ και το πολύ πολύ να βγεις μέχρι το ψιλικατζίδικο να πάρεις γάλα πως περιμένουν να ταυτιστείς; Την έπιασες την αντίθεση σε bold, έτσι;